عواقب و پیامدهای ازدواج زود هنگام

ازدواج زود هنگام به ازدواجی اطلاق می شود که زوجین یا یکی از آنان به سن 18 سالگی نرسیده باشند؛ مجامع بین المللی و علمی نیز، کودکی را تا 18 سالگی می دانند. هیتون (2002) معتقد است ” افرادی که در نوجوانی و اوایل 20 سالگی ازدواج می کنند خیلی بیشتر از کسانی که دیرتر ازدواج می کنند احتمال دارد طلاق بگیرند “.

اغلب کسانی که زود ازدواج می کنند ، برای تشکیل پیوند زناشویی پخته، هویت امن یا استقلال کافی را پرورش نداده اند. ازدواج زود هنگام و به دنبال آن بچه دار شدن یکی از مهم ترین پیامدهایش بازماندن از دوره های آموزشی و دست نیافتن به سطح تحصیلات معقول و مطلوب جامعه است. نظام آموزش و پرورش دو کارکرد اساسی برای زندگی جمعی دارد: اول انتقال مهارت ها و تخصص های مورد نیاز، دوم شکل دادن به شخصیت مطلوب هر جامعه است.

به اعتقاد گارنر هر هوش مبنای زیستی منحصر به فرد، روند رشد مجزا، عملکردهای تخصص متفاوتی دارد. در عین حال او تاکید دارد که برای تبدیل هر توانایی یا پتانسیل خام به نقش اجتماعی پخته، فرآیند طولانی تحصیلات ضرورت دارد. ارزش های فرهنگی و فرصت های یادگیری بر درجه ای که توانایی های عقلانی کودک تحقق می یابند و نحوه ای که ابراز می شوند تأثیر دارند.

تعریف و اهداف ازدواج :

ازدواج یا انتخاب همسر، یک امر و پیمان مقدسی است؛ که طبق قوانین الهی تجویز شده و مهمترین رویداد رشد بزرگسالی است چرا که یافتن همسری که فرد زندگی خود را با او تقسیم کند، تأثیر عمیقی بر خود پنداره و سلامت روان شناختی دارد و هدف اصلی ازدواج آرامش و آسایش بیشتر و بهتر از زندگی و بقای بشر می باشد که واحد پویای خانواده را ایجاد می کند.

در واقع خانواده را موسسه یا نهاد اجتماعی معرفی می کنند که زیربنایی ترین رکن جامعه است که ناشی از پیوند زناشویی زن و مرد است. خانواده به عنوان تنها نظام اجتماعی می باشد که رسماً در همه جوامع پذیرفته شده است که محیطی مقدس با صفا و به زیباترین تعبیر قرآنی محل سکون و آرامش واقعی است. سازمان بهداشت جهانی ، خانواده را به عنوان عامل اجتماعی اولیه در افزایش سلامت و بهزیستی معرفی کرده است.

تعریفی از زمان بندی اجتماعی :

ازدواج دیر هنگام یا ازدواج زود هنگام می تواند تأثیر عمیقی بر عزت نفس فرد بگذارد زیرا بزرگسالان (مانند کودکان و نوجوانان ) مقایسه های اجتماعی کرده و پیشرفت خود را با پیشرفت همسالان مقایسه می کنند. هلسون (1997) اذعان کرده است که پیروی از زمان بندی اجتماعی در اوایل بزرگسالی موجب اطمینان خاطر می شود زیرا تضمین می کند که جوانان به فعالیت اجتماعی می پردازند، مهارت هایی را پرورش می دهند و آگاهی از خود و دیگران را بالا می برند.

طبق تعریف برنایس نوگارتن (1968-1979 ) در مورد زمان بندی اجتماعی، که تمام جوامع این زمان بندی را دارند “انتظارات درجه بندی شدۀ سنی برای رویدادهای مهم زندگی مثل شروع اولین شغل، ازدواج کردن، اولین فرزند، خریدن خانه، و بازنشستگی است.”

تعجیل در تشکیل خانواده (ازدواج زود هنگام)، سازگاری با زندگی را دشوار می کند . روابط زناشویی در بدترین حالت می تواند زمینه را برای مخالفت شدید، سلطه گری سلطه پذیری و خشونت هیجانی و جسمانی آماده سازد. یکی ازعوامل پیش بینی کننده ثبات زناشویی،سن ازدواج است . افرادی که در نوجوانی و اوایل 20 سالگی ازدواج می کنند خیلی بیشتر از کسانی که دیرتر ازدواج می کنند احتمال دارد طلاق بگیرند.

یکی از عامل های مؤثر بر وضعیت سازگاری زناشویی هوش هیجانی است. در سال 1980 روون بار- آن با طرح این سوال که « چرا برخی از مردم نسبت به برخی دیگر در زندگی موفق ترند » آغاز شد. وی معتقد است که هوش هیجانی مجموعه ای است از تواناییها، قابلیتها و مهارتهایی که فرد را برای سازگاری با محیط و کسب موفقیت در زندگی تجهیز می کند و صفت هیجان در این نوع هوش رکن اساسی که آن را از هوش شناختی متمایز می سازد.

تحقیقات مختلفی در مورد سازگاری زناشویی صورت گرفته که به ضرورت و اهمیت هوش هیجانی و نقش آن در سازگاری زناشویی یا زندگی در کل تاکید کرده اند. آکینبوی(2002) به تأثیر موفقیت آمیز استفاده از هوش هیجانی در جهت سازگاری زندگی تاکید کرده است که شامل کنترل تکانه ، حل مسأله، خوشبختی، استقلال، تحمل فشار روانی، خود شکوفایی، خود آگاهی هیجانی، واقع گرایی، روابط بین فردی، خوش بینی، عزت نفس، همدلی، خودابرازی، مسئولیت پذیری و انعطاف پذیری می باشد.

نتیجه گیری:

با توجه به تعاریف بالا شاید بتوانیم این گونه استدلال کنیم که اگر ازداوج زود هنگام صورت بگیرد، چون دختر یا پسر ، هوش هیجانی شان به خوبی رشد نیافته است و به درک درستی از مفاهیم مورد نیاز در ازدواج نرسیده اند، می تواند آسیب های بسیاری را هم برای شخص و هم خانواده و جامعه در پی داشته باشد.

نگارنده : زینب پندار، دانشجوی دکترای مشاوره تخصصی